«Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων, μου καρδούλα της καρδιάς μου, πουλάκι της φτωχιάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου. Πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω και δε σαλεύεις, δε γροικάς τα που μικρά σου λέω»...
Μια μάνα θρηνεί πάνω από το νεκρό γιο της. Η σορός του βρίσκεται πάνω σε μια ξηλωμένη πόρτα, που οι σύντροφοί του, την είχαν μετατρέψει σε φορείο προκειμένου να μεταφέρουν το άψυχο σώμα του μακριά από το πεδίο των συγκρούσεων.
Η παραπάνω σκηνή θα μπορούσε να είναι απόσπασμα από κάποια ταινία. Δεν είναι όμως. Είναι πέρα για πέρα αληθινή. Έγινε στη Θεσσαλονίκη. Τον ματωμένο Μάη του 1936. Τότε που οι εργάτες ξεσηκώθηκαν ζητώντας ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Τότε που το κράτος, άνοιξε πυρ και βάρεσε στο «ψαχνό» ανθρώπους που διεκδικούσαν ένα καλύτερο αύριο.
Ο νεκρός ήταν ο αυτοκινητιστής Τάσος Τούσης. Η μαυροφορεμένη γυναίκα που θρηνεί πάνω από το άψυχο κορμί του σαν μια άλλη Παναγιά είναι η μητέρα του. Η σκηνή αυτή είναι που εμπνέει τον σπουδαίο Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον «επιτάφιο» τον οποίο χρόνια αργότερα μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης, χαρίζοντας στις επόμενες γενιές μια μελωδική μαρτυρία για τα όσα δραματικά έγιναν εκείνο τον Μάη στη Θεσσαλονίκη.
Η απεργία που μετατράπηκε σε μια ματωμένη εξέγερση
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου